Ένα ποίημα αφιερωμένο στα Φάρασα και την τελευταία εν ζωή Φαρασιώτισα Πρόσφυγα
Μέλπω Καντάρτζη
Γιαγιά μου Καππαδόκισα,
γιαγιάκα μου Αγία,
συ που με τόσο κίνδυνο
βγήκες από την Τουρκία.
ήρθες κι εγκαταστάθηκες
στα Πετρανά Κοζάνης
και τη ζωή σου μπόρεσες
σε τάξη να τη βάλεις.
Γυναίκα Φαρασιώτισα,
Γυναίκα μου γενναία,
το μαύρο χρώμα της ζωής
το είδες τόσο νέα.
Αυτό όμως δεν επτώησε
την δυνατή καρδιά σου
κι έδωσε χρώμα και ψυχή
στ' άχρωμα όνειρα σου.
Οι απολαβές των κόπων σου
τώρα πια τα παιδιά σου,
τα εγγόνια, τα δισέγγονα,
τα τρίγγονα κοντά σου,
έχεις να σε χαϊδεύουνε
με τόση αγάπη εσένα
που δεν ελογοδότησες
ποτέ και σε κανέναν.
Επάξια εκπροσωπείς
τους πρόσφυγες γιαγιά μου
της ράτσας σου της ράτσας μου
κι όλων των υπολοίπων.
Αυτών που αντιμετώπισαν
το δίκοπο μαχαίρι
με σεβασμό υποκλίνομαι
και σου φιλώ το χέρι.
Σ. Ζ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου